ROZDZIAŁ 99.

Drzwi do mojego ukrytego pokoju, który kiedyś specjalnie dla mnie zrobił mój tata i brat, mieściły się tuż za dużą szafą. Były dokładnie obklejone tą samą tapetą co reszta pokoju, więc na pierwszy rzut oka nie odróżniały się od ściany. Były uchylone. Popchnęłam je dalej. Tak jak myślałam: Łukasz czuł się jak we własnym domu, chodził po pokoju oglądając rozwieszone na ścianach zdjęcia. Było ich pełno. Praktycznie zakrywały całą powierzchnie pokoju. Koło niewielkiego okna stała sztaluga na której stało stare zakurzone płótno, a w skrzyni obok ukryte było kilkanaście dziecinnych bazgrołów.

- Kiedy zamierzałaś mi to powiedzieć? – spytał obracając się wokół własnej osi i wskazując przy okazji na cały pokój.

- Nigdy? – mruknęłam – możemy stąd wyjść? Trochę to kompromitujące.

- Nic tu nie jest kompromitujące. Tutaj akurat wyglądasz bardzo seksownie – wskazał na zdjęcie z mojego dzieciństwa, na którym siedziałam w wannie z pianą na głowie.

- Gdybym mogła pozdejmowałabym wszystkie te zdjęcia, ale Kuba strasznie się namęczył nad ich przyklejaniem.

Przed oczami przewinęły mi się wspomnienia, kiedy to mój straszy brat z wysuniętym na wierzch językiem siarczyście przeklinał próbując jednocześnie nie pokleić sobie palców i prosto przykleić fotografię.

- Zrobił kawałek dobrej roboty – Żygadło objął mnie ramieniem i pocałował w skroń – a tutaj – wskazał na kawałek białej, jeszcze nie zaklejonej ściany – zostało miejsce na nasze zdjęcia.

Zniknął na chwilę we właściwej części mojego pokoju, a po chwili wrócił z jasnobrązową kopertę.

- Masz jeszcze trochę kleju? – zaśmiał się wyciągając z jej wnętrza kilkanaście zdjęć.

Kolejno oglądałam fotografie. Były na nich uchwycone najważniejsze chwile naszego związku. Moje urodziny  i śpiący na podłodze siatkarze. Turniej Ligi Światowej w Toronto, Katowicach i w końcu ten nieszczęsny w Brazylii, a raczej tylko ta pamiętna „wycieczka krajoznawcza”. Zgrupowania w Spale, nocne libacje i treningi. Zdjęcia grupowe z reprezentacją i te bardziej prywatne: z Łukaszem. Wygrzebałam z biurka słoiczek z białym proszkiem, który po dodaniu do wody tworzy z nią silną kleistą maź. I teraz to Łukasz z wysuniętym koniuszkiem języka operował rękoma to w prawo, to w lewo. Muszę przyznać, że Kubie wychodziło to o wiele lepiej!

- Kiedyś przyprowadzę tu nasze dzieci i wnuki – szepnął zachwycony Żygadło.

-  I pewnie jeszcze prawnuków! – zaśmiałam się wskakując mu „na barana”.

- Z naszą krzepą to doczekamy nawet i praprawnuków – dodał równie rozbawiony przytrzymując mnie za nogi.

Przyklęknął na jasnych panelach i ściągnął mnie ze swoich pleców układając na podłodze. Zawisnął nade mną skradając co rusz to nowe pocałunki.

- Kocham Cię panno Waroń – wymruczał składając pocałunek tuż przy moim uchu.

- Ja Ciebie też kawalerze Żygadło – zaśmiałam się i szybko wyswobodziłam się z jego uścisku uciekając na dół.

Całe popołudnie spędziliśmy razem z rodzicami w salonie. Mama czuwała nad telefonem, który jak na złość nie chciał zadzwonić. Operacja Kuby trwała już dobre kilkanaście godzin, a my nie dostaliśmy żadnej wiadomości o jej przebiegu. Powoli traciliśmy już nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

Późnym wieczorem, gdy rozchodziliśmy się już każdy w swoją stronę zadzwonił tak długo oczekiwany przez nas telefon. Mama ze łzami w oczach wsłuchiwała się w kolejne słowa. Z mimiki jej twarzy nie mogłam odczytać jaką wiadomość nam zaraz przekaże. Jej twarz nie wykonywała żadnych emocji, ale gdy tylko odłożyła telefon wyszeptała jedno słowo. Wyszeptała, że żyje i zalała się łzami. Przymknęłam powieki i również dałam ust emocjom. Łukasz zamknął mnie w szczelnym uścisku kołysając powoli na boki.

- Mówiłem, że wszystko będzie dobrze – szepnął mi wprost do ucha jeszcze bardziej zawężając uścisk.

Podeszłam do mamy i mocno ją przytuliłam. Cała moja koszulka przesiąkła od jej łez.

Coś jednak było nie tak. Gdy pytaliśmy o więcej szczegółów dotyczących operacji zbywała nas krótkimi odpowiedziami  lub mówiła, że sama nie dostała takich informacji.

Wiec gdy tylko tata poszedł już się położyć, a mama poszła jeszcze do kuchni umyć kubki udałam się za nią. Łukasz stanął w progu i oparł się o futrynę. Też podzielał moje obawy, że mama nie mówi nam wszystkiego.

- Co tak naprawdę dzieje się z Kubą? – spytałam prosto z mostu opierając się obok niej o kuchenne szafki.

- Wszystko jest w porządku – utrzymywała swoje zdanie.

Kłamała. Zdradzały ją nagłe nerwowe ruchy dłoni, świeczki w oczach i drżący glos.

- Mamo potrafię rozpoznać kiedy kłamiesz – westchnęłam kładąc dłoń na jej ramieniu.

Głoś westchnęła i usiadła na krześle przy stole. Ukryła twarz w dłoniach cicho szlochając.

- Jego stan lekarze określają jako krytyczny. Jest w śpiączce. Nie wiadomo czy się wybudzi. Nic nie wiadomo.

- Dlaczego nam tego wcześniej nie powiedziałaś? – zapytałam z wyrzutem.

- Nie chciałam tego mówić przy tacie. Jego serce jest już słabe. Nie możemy narażać go na stres – tłumaczyła.

- Przecież i tak musisz mu kiedyś powiedzieć!

- Madzia, Twoja mama ma rację. Nie możemy teraz ryzykować – Żygadło podszedł do mnie i mocno przycisnął do swojego torsu całując w czoło.

 - O ile jego stan się ustabilizuje – mama przełknęła głośno ślinę – za jakiś czas przetransportują go do Polski.  A jeśli nie…

- Mamo nawet tak nie mów! – skarciłam ją wzrokiem – wszystko będzie dobrze. Musimy w to wierzyć.



Udanego Sylwestra i jeszcze lepszego Nowego Roku Misiaki :*

ROZDZIAŁ 98.

Praktycznie słyszałam jak mocno bije łukaszowe serce. Ono wręcz rozrywało mu klatkę piersiową, chcąc ze strachu wyskoczyć i uciec gdzie pieprz rośnie. Jego nogi, na których zazwyczaj twardo stoi na boisku, tym razem trzęsły się jak liście na wietrze.
Żygadło niepewnie wyciągnął w jego kierunku dłoń ledwo wyduszając z siebie 'dzień dobry'. Początki zawsze są trudno, no ale żeby aż tak! Mój tata zrobił krok do przodu i mocno ścisnął dłoń rozgrywajacego, po czym tak po prostu przytulił go po ojcowsku klepiąc po plecach.
- Będzie z Ciebie dobry zięć - podsumował - Tylko dbaj o moją córkę!
- Tatooo - jęknęłam, chcąc zabobiec niechybnej apokalipsie.
- Obiecuję, że dam z siebie wszystko - odparł Żygadło objemując mnie w pasie.
- Pośpieszmy się, mama już pewnie się denerwuje.
Tata przejął jedną z walizek i zaprowadził nas na parking, gdzie zaparkował samochód.
Po krótkiej wymianie spojrzeń Łukasz zajął miejsce z przodu, a ja usiadłam na tylnym siedzeniu auta. Blisko piętnastominutową podróż umilały nam tylko piosenki Radia Zet, którego tata był swego rodzaju "fanem".
Wyjechaliśmy za miasto, gdzie w spokojnej dzielnicy domków jednorodzinnych znajdował się mój dom. Wjechał na posesję i zaparkował na wyznaczonym przez dwa rzędy żywopłotów podjazd. Uwielbiałam przyjeżdżać do mojego rodzinnego domu, z którym wiązało się tyle pięknych wspomnień. Panowie zajęli się wypakowywaniem bagaży, a ja rozejrzałam się dookoła. W oknie na parterze poruszyła się firanka, a już po chwili w ganku stanęła moja mama. Podbiegłam do niej i mocno ją wyściskałam.
- Wreszcie nas odwiedzasz - uśmiechnęła się, dość niemrawo, ocierając brzegiem fartucha zaszklone oczy.
- Mam nadzieję, że znajdzie się miejsce dla Łukasza - szepnęłam wskazując na podążającego w naszym kierunku rozgrywającego.
- Oczywiście! Wreszcie poznam wybranka mojej córki.
Podobnie jak mój tata, tak też moja mama wyściskała Łukasza jak swojego syna.
Z łomoczącym sercem wchodziłam po schodach na poddasze. To właśnie tam na prawie całej powierzchni znajdowało się moje małe-wielkie królestwo.
- Więc to tu przyprowadzałaś wszystkich swoich chłopaków - zaśmiał się Żygadło odstawiając walizki pod dość dużych rozmiarów szafę.
- Przed Tobą było tu tylko dwóch facetów: mój tata i Kuba - wbiłam mu palec między żebra.
- Cóż za zaszczyt - pochylił się nade mną przez chwilę doprowadzając mnie do szaleństwa oddechem owiewającym moje usta.
Przycisnął mnie do kolorowej tapety na ścianie. Dłonie ułożył na wysokości  mojej głowy, po czym wbił się w moje usta. Przez moje ciało znów przeszła fala ciepła rozlewająca się po każdym jego milimetrze sześciennym. Bijące od nas iskry spowodowałyby pewnie pożar zbudowanego z najtrwalszych materiałów budynku. Jego prawa dłoń zjechała na moje biodro. Pogłębialiśmy nasz pocałunek. Z sekundy na sekundę rozpalało nas coraz większe pożądanie. Kubeł zimnej wody wylała na nas mama, która za pewne jak za dawnych lat stała przy schodach i wołała na śniadanie. Odepchnęłam rozgrywającego, po czym szybko zbiegłam na dół. Już zanim weszłam do kuchni zauważyłam roztargnięcie mamy. Nakrywała do stołu jednocześnie co chwilę zerkając na telefon. Przez przypadek jeden z kubków upadł na podłogę i rozbił się na kilkanaście kawałków.
- Wszystko będzie dobrze - podeszłam do niej i ułożyłam dłonie na jej ramionach.
- Martwię się - odwróciła się przodem do mnie.
Po jej policzkach spływały gorzkie łzy. Codziennie jej serce przepełnione było strachem o mojego starszego brata. Przez jej głowę przechodziło tysiące pytań: Czy przypadkiem nie został ranny? Czy jego misja się powiodła? Jak się czuje? Czy jeszcze żyje?
- Obiecał mi, że wróci - uśmiechnęłam się pokrzepiająco - powiedział, że wtedy muszę wyprawić wesele - zażartowałam, choć moje oczy już dawno zaszły łzami.
Chwilę później w drzwiach pojawił się tata, a zaraz za nim Łukasz.
- Nie ma co płakać! Trzeba mieć nadzieję i czekać cierpliwie na telefon, a kubek kupi się nowy - Andrzej przytulił swoją żonę.
Posprzątaliśmy rozbitą ceramikę i usiedliśmy przy stole. Mama jak zwykle wykazała się kunsztem kulinarnym przygotowując moją ulubioną jajecznice na boczku ze szczypiorkiem.
- Idźcie odpocząć po podróży - poleciła nam - ja tu wszystko posprzątam.
Z małymi pretensjami zgodziłam się na jej propozycje, ale zanim opuściłam kuchnie włożyłam wszystkie brudne naczynia do zlewu. Przy schodach złapał mnie jeszcze tata.

- Myślisz, że gdybym poprosił Łukasza o autograf, byłoby to nie na miejscu? - spytał całkiem poważnie.
Pokiwałam z politowaniem głową.
- Myślę, że na pewno się zgodzi, a może nawet da Ci meczową koszulkę - poklepałam go po ramieniu.
- Załatwiłabyś mi to?
- Tato, przecież sam potrafisz to doskonale zrobić!
- Jeszcze w życiu nie gościłem w domu tak sławnej osoby. Stresuje się - przyznał.
- Zachowujesz się gorzej niż nastoletnia hotka! - zaśmiałam się - Łukasz to normalny facet z trochę popularną pracą i teraz pewnie przeszukuje mój pokój w celu odnalezienia czegoś godnego pośmiania - dodałam słysząc jak na poddaszu coś ląduje na podłodze.
Andrzej tylko westchnął i machnął ręką, po czym usiadł w fotelu i włączył telewizor. Z zamkniętymi oczami mogę w stu procentach powiedzieć, że za pewne ogląda teraz katowicką odsłonę Ligii Światowej. Zapalony kibic.
W podskokach pokonywałam kolejne schody, a rozgrywającego odnalazłam dopiero w tajemnej części mojego pokoju. Co nie wróży nic dobrego!

***

Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam

Żeby w niedługiej przyszłości odwiedzili Was siatkarze z Bełchatowa: 

Aby w prezencie odnaleźć olsztyńskich graczy:

Zaksowej szopki:

Ciasteczek z Maceraty: 

I siatkarskich prezentów! 

ROZDZIAŁ 97.

To nie może być prawda. Przecież to nie mogło się przytrafić. Nie jemu.
Powtarzałam jak w letargu, że  wszystko to jakiś żart, wrzucając ubrania do walizki. Zapukałam do wszystkich pokoi zajmowanych przez naszą reprezentację, ale nigdzie nie odnalazłam ani śladu po siatkarzach. Spotkałam ich dopiero wychodząc z hotelu. Stali na parkingu ostro nad czymś debatując. Gdy tylko zobaczyli mnie zapłakaną i ciągnącą za sobą walizkę z przerażeniem otoczyli mnie kółkiem.
- Magda co Ty kombinujesz? Przecież to był tylko niewinny żart - Żygadło stanął na przeciwko mnie wciskając we mnie swoje stalowe spojrzenie.
- No właśnie, żart - zawtórowali mu zawodnicy.
- Mój brat został ranny podczas strzelaniny - wyłkałam rzucając się w objęcia rozgrywającego - wracam do Rzeszowa. Jestem potrzebna rodzicom.
- Ale jak to wyjeżdżasz? - Ignaczak stanął obok mnie delikatnie głaszcząc dłonią moje plecy.
- Andrea załatwił mi bilet. Za dwie godziny mam samolot - mruknęłam zostawiając na koszulce Łukasza mokre plamy.
- Lecę z Tobą - oznajmił pewny siebie Żygadło chwytając mnie za rękę.
- Nie możesz. Musisz tutaj zostać i wygrać turniej - ułożyłam dłoń na jego policzku. 
- To chociaż odwiozę Cię na lotnisko - rzucił łapiąc rączkę mojej walizki.
- Taksówka już przyjechała - wtrącił Bartman - czyli co Mała, widzimy się w Polsce?
Kiwnęłam głową na znak zgody z wypowiedzią atakującego, po czym przytuliłam każdego na pożegnanie, a Łukasz załadował moją walizkę do bagażnika.
- Skopcie im tyłki żebym nie miała wyrzutów sumienia, że Was zostawiam - dodałam wchodząc już do taksówki.
Usiadłam obok rozgrywającego kładąc głowę na jego ramieniu. Objął mnie mocno ramieniem całując w czubek głowy. Znów poczułam jak łzy napływają mi do oczu, a później powoli spływają po policzkach wyznaczając mokre strużki. To nie mogła być prawda.
Dojechaliśmy już na lotnisko. Załatwiłam wszystko przy kasie i czekałam aż Łukasz skończy rozmawiać przez telefon.
- Lecę z Tobą - rzucił zamykając mnie w swoich ramionach - Anastasi sam mi to teraz zaproponował. Powiedział, że Paweł sobie poradzi. Igła zaraz przywiezie mi moje rzeczy.
-  Czuje się podle. Przeze mnie opuszczasz drużynę.
- Hej - pstryknął mnie w nos - przecież Ty też jesteś częścią drużyny.
- Nie tak ważną jak Ty - odparłam uparcie szukając chusteczek higienicznych w swoim plecaku.
- W tej reprezentacji nikt nie jest ważniejszy. Wszyscy jesteśmy na równi. Pamiętaj o tym - oznajmił chwytając mnie nadgarstek i przyciągając do siebie.
Po chwili w szklanych drzwiach lotniska stanął zdyszany Ignaczak. Od razu namierzył wyrokiem wysoką posturę Łukasza i obładowany jego torbami zmierzał w naszym kierunku.
- Ostatni raz uciekacie z ważnego turnieju - pogroził nam palcem.
- Obiecuje, że już nigdy nie zabiorę Ci towarzysza - przyrzekłam.
Słysząc wzywanie na odprawę zaczęliśmy żegnać się z libero.
- Jeszcze raz wszystkich przeproś - szepnęłam tkwiąc w jego silnym uścisku.
- A Ty pozdrów Rzeszów - pocałował mnie w czoło, niczym ojciec lub... starszy brat.
Gdy wchodziliśmy na pokład dostałam smsa od mamy. Informowała mnie, że Kuba właśnie jest na bardzo skomplikowanej kilku, a nawet kilkunasto-godzinnej operacji, a od jej przebiegu będzie zależało całe jego dalsze życie. Nie chciałam dzwonić do mamy, bo i tak nie wypowiedziałabym ani słowa. Za pewne i po drugiej stronie usłyszałabym tylko łkanie połączone z prośbami do Boga.
Po blisko szesnastu godzinach i przesiadce na jednym z Francuskich lotnisk znaleźliśmy się w stolicy naszego kraju. Cudem udało nam się zdążyć na pociąg do Rzeszowa. 
- Prześpij się - zaproponował Żygadło wskazując na swoje ramie.
- Dziękuje, że tu ze mną jesteś. Zrezygnowałeś dla mnie z turnieju - szepnęłam przytulając się do jego boku.
- I zrobię to tyle razy ile będę musiał, bo Cię cholernie kocham. Nie zapominaj o tym - nakrył mnie bluzą.

Obudziło mnie kręcenie się rozgrywającego. Okazało się, że jesteśmy już prawie na miejscu, a ja przespałam całą ponad ośmio-godzinną podróż.
- Dzwoniła Twoja mama - odparł podając mi telefon - pozwoliłem sobie odebrać. Powiedziała, że twój tata będzie czekał na nas na dworcu i zawiezie nas prosto do Twojego rodzinnego domu.
- Wreszcie poznasz moich rodziców. Szkoda, że w tak nieprzyjemnych okolicznościach. Mówiła coś o operacji?
- Jeszcze nic nie wiadomo - wzruszył ramionami - ale będzie dobrze. Musisz w to uwierzyć, a tak się stanie.

- Magda, a jak mnie nie polubią? – wydusił z siebie gdy wychodziliśmy już z przedziału.

- Żygadło nie panikuj! – trąciłam go w ramię – nie udawaj, że się boisz.

- No ale ja wcale nie udaje! – upierał się.

Pokręciłam z politowaniem głową i wspinając się na palce przyłożyłam usta do jego policzka.

Po wyjściu z pociągu od razu zlokalizowałam mojego tatę. Wiek dał  mu już się we znaki. Czarne włosy z siwymi odrostami i zadbane wąsy. Uwiesiłam mu się na szyi mocno przytulając. Tak bardzo za nim tęskniłam.

- Tato poznaj Łukasza – przedstawiłam mu rozgrywającego. 

ROZDZIAŁ 96.

Każdego dnia, dziękuję Bogu za to, że Cię mam,

Za to, że jesteś przy mnie bym nigdy nie czuł się sam.

Wdech. Wydech. Oddychaj głęboko, jakbyś rodziła... z tym, że ja nigdy nie rodziłam! Czując ogromną ochotę na rozszarpanie wszystkiego i wszystkich znajdujących się w przestrzeni jednego kilometra, zacisnęłam dłonie w pięści.

- Zabić to za mało! - wysyczałam mrożąc Ignaczaka złowieszczym spojrzeniem.

- Nie uważacie, że powinniśmy już wracać? Późno się robi.. - libero powłóczył prawą nogą po piasku jak najszybciej zmieniając temat rozmowy.

Wyjęłam z torby nawilżone chusteczki i z szybkością bolidu Formuły 1 wytarłam napis I♥Poland z mojego czoła.

- A Ty Żygadło przestań się tak głupkowato śmiać! - wymierzyłam w niego palcem, po czym zebrałam swoje rzeczy i oddaliłam się w stronę autokaru.

Najlepszym sposobem uświadomienia im błędu, będzie nie odzywanie się do nich. Rozpuściłam włosy i zaczęłam namierzać nasz autobus. Po niemałych problemach z jego lokalizowaniem (na parkingu było ich około 25 i to bardzo podobnych!) zapukałam w przednią szybę budząc przy tym kierowcę.

Z wiecznie żywym Myslovitz lecącym w słuchawkach usiadłam na bodajże drugim, licząc od początku, siedzeniu. Wzrok wbiłam daleko w wystawę sklepu z pamiątkami i czekałam na przyjście siatkarzy. Pojawili się po kilkunastu minutach, ale zanim usadowili swoje tyłki na siedzeniach minęło około pół godziny. Nie zwracałam uwagi na ich, nawet nie wiem czy roześmiane, czy smutne buźki.

Poczułam jak ktoś siada obok mnie i trąca mnie bokiem. Jego dłoń od razu znalazła się na moim udzie, i nie miałam żadnych wątpliwości, że moim towarzyszem jest Łukasz.

- No nie naburmuszaj się tak jak pięciolatka - zaśmiał się szturchając mnie łokciem.

Włączyłam tryb całkowitej ignorancji. Jego ręka oplotła mnie w pasie, a głowę ułożył na moim ramieniu. Doskonale wiedział jak mnie podejść. Jednak ja twardo trzymałam się swojego postanowienia, bo jeżeli teraz się poddam, to nie dam rady im udowodnić ich błędu i przetrzeć na przyszłość. Bo przecież nie mogę dać sobie wejść na głowę! Co to to nie!

- No Madziuuu – mruczał błądząc nosem po moim policzku.

Nie dam się zbałamucić!

Mimo, że jego wargi odciskały się na moim policzku, powoli kierując się w stronę ust. Mimo jego warg napierających na moje i mimo dłoni powoli podwijających materiał mojej koszulki. Mimo tego wszystkiego nie odezwałam się i byłam z siebie cholernie dumna.

Po chwili odpuścił i spokojnie rozłożył się na swoim siedzeniu.

Pięć godzin  drogi powrotnej minęło dość szybko. Próbowałam nie zasnąć, aby ponownie nie zostać ozdobiona przez jakże pomysłowego Igłę, bo jestem prawie w stu procentach pewna, że to jego sprawka.

Gdy tylko zaparkowaliśmy przed naszym hotelem czmychnęłam do mojego pokoju i zamknęłam się w łazience. Przez chwilę wyklinałam Boga za to, że muszę dzielić lokum z Krzyśkiem i Łukaszem, ale później zaczęłam mu dziękować za to, że ta dwójka siatkarzyków na razie znikała mi z drogi, bo od przyjazdu nie pojawili się jeszcze w pokoju.

***

Tym czasem oni w ogóle nie próżnowali. Od samego przyjazdu zabarykadowali się w pokoju głównodowodzącego ekipą – Marcina M. i obmyślali w jaki sposób mogą przeprosić swoją panią psycholog. W pokoju panowała naprawdę gęsta i nerwowa atmosfera. Siatkarze włączyli wreszcie, swoje nieużywane od dłuższego czasu mózgi, a to groziło szybkim przegrzaniem, więc od dobrych kilku chwil waham się, czy nie wybrać numeru 112 na leżącym obok mnie LGiku. Już chyba widzę dymek unoszący się znad kopuły Nowakowskiego i Kurka.

- Musimy ją jakoś przeprosić – marudził Żygadło przechadzając się od kąta do kąta pokoju – przecież ona mi żyć nie da!

- Życie z ofochaną kobietą to marne życie – skwitował Ignaczak, który zapisał już całą podkładkę podwędzoną trenerowi  - do kitu z tym przepraszaniem – rzucił bloczkiem prawie nabijając guza rozłożonemu na podłodze Kubiakowi.

- A może być tak tradycyjnie? – Zibi poruszał w górę i w dół brwiami – wiecie kwiatki, formułka, czekoladki…

- Ma się tę wprawę – Kuraś klepną atakującego w plecy, aż mu pewnie płuca wybił, czy jak to się tam mówi.

- Pomyślmy chwilę jak kobieta – rzucił Jarosz przybierając dość dziwaczną pozę: biodro zarzucił w prawą stronę, klatkę piersiową wypiął do przodu, a usta złożył w dziubek. Tak, właśnie tak wygląda prawdziwa kobieta, według Jakuba Jarosza – jak damy jej czekoladki, to pomyśli, że chcemy ją utuczyć i zarzucić, że jest gruba czy coś…

- W sumie to masz rację – Żygadło podrapał się po głowie – może kwiatki wystarczą?

- „Wręczam Ci to ziele boś głupia jak ciele” – zacytował Winiarski, posyłając kolejny pomysł tam gdzie pieprz rośnie.

- Ona nigdy nam nie przebaczy… - załkał Piter siadając na parapecie z podciągniętymi pod podbródek kolanami.

- Nie radziłbym Ci tam siaaaa… - krzyknął Możdżon, ale było już za późno.

Piotrek leżał na podłodze pocierając obolałe biodro i ramię. To był niewątpliwie zamach na jego życie. Zamach dokonany zapewne przez żądnych zwycięstwa Brazylijczyków, którzy by osiągnąć medal są zdolni posunąć się do wszystkiego, nawet do zepsucia Bogu winnych parapetów.

Bo Piotrek się wykuruje, a po parapecie to chyba nic nie pozostało.

- Wiem! – Łukaszowi zapaliła się żółta lampka na głowie, a palec wskazujący podniósł ku sufitowi, jakbyśmy niby tam mieli zobaczyć to o czym myśli.. no sorry Ziomek, ale tam Twoich pomysłów nie wyświetlają – tylko musi sprężyć dupy!