ROZDZIAŁ 96.

Każdego dnia, dziękuję Bogu za to, że Cię mam,

Za to, że jesteś przy mnie bym nigdy nie czuł się sam.

Wdech. Wydech. Oddychaj głęboko, jakbyś rodziła... z tym, że ja nigdy nie rodziłam! Czując ogromną ochotę na rozszarpanie wszystkiego i wszystkich znajdujących się w przestrzeni jednego kilometra, zacisnęłam dłonie w pięści.

- Zabić to za mało! - wysyczałam mrożąc Ignaczaka złowieszczym spojrzeniem.

- Nie uważacie, że powinniśmy już wracać? Późno się robi.. - libero powłóczył prawą nogą po piasku jak najszybciej zmieniając temat rozmowy.

Wyjęłam z torby nawilżone chusteczki i z szybkością bolidu Formuły 1 wytarłam napis I♥Poland z mojego czoła.

- A Ty Żygadło przestań się tak głupkowato śmiać! - wymierzyłam w niego palcem, po czym zebrałam swoje rzeczy i oddaliłam się w stronę autokaru.

Najlepszym sposobem uświadomienia im błędu, będzie nie odzywanie się do nich. Rozpuściłam włosy i zaczęłam namierzać nasz autobus. Po niemałych problemach z jego lokalizowaniem (na parkingu było ich około 25 i to bardzo podobnych!) zapukałam w przednią szybę budząc przy tym kierowcę.

Z wiecznie żywym Myslovitz lecącym w słuchawkach usiadłam na bodajże drugim, licząc od początku, siedzeniu. Wzrok wbiłam daleko w wystawę sklepu z pamiątkami i czekałam na przyjście siatkarzy. Pojawili się po kilkunastu minutach, ale zanim usadowili swoje tyłki na siedzeniach minęło około pół godziny. Nie zwracałam uwagi na ich, nawet nie wiem czy roześmiane, czy smutne buźki.

Poczułam jak ktoś siada obok mnie i trąca mnie bokiem. Jego dłoń od razu znalazła się na moim udzie, i nie miałam żadnych wątpliwości, że moim towarzyszem jest Łukasz.

- No nie naburmuszaj się tak jak pięciolatka - zaśmiał się szturchając mnie łokciem.

Włączyłam tryb całkowitej ignorancji. Jego ręka oplotła mnie w pasie, a głowę ułożył na moim ramieniu. Doskonale wiedział jak mnie podejść. Jednak ja twardo trzymałam się swojego postanowienia, bo jeżeli teraz się poddam, to nie dam rady im udowodnić ich błędu i przetrzeć na przyszłość. Bo przecież nie mogę dać sobie wejść na głowę! Co to to nie!

- No Madziuuu – mruczał błądząc nosem po moim policzku.

Nie dam się zbałamucić!

Mimo, że jego wargi odciskały się na moim policzku, powoli kierując się w stronę ust. Mimo jego warg napierających na moje i mimo dłoni powoli podwijających materiał mojej koszulki. Mimo tego wszystkiego nie odezwałam się i byłam z siebie cholernie dumna.

Po chwili odpuścił i spokojnie rozłożył się na swoim siedzeniu.

Pięć godzin  drogi powrotnej minęło dość szybko. Próbowałam nie zasnąć, aby ponownie nie zostać ozdobiona przez jakże pomysłowego Igłę, bo jestem prawie w stu procentach pewna, że to jego sprawka.

Gdy tylko zaparkowaliśmy przed naszym hotelem czmychnęłam do mojego pokoju i zamknęłam się w łazience. Przez chwilę wyklinałam Boga za to, że muszę dzielić lokum z Krzyśkiem i Łukaszem, ale później zaczęłam mu dziękować za to, że ta dwójka siatkarzyków na razie znikała mi z drogi, bo od przyjazdu nie pojawili się jeszcze w pokoju.

***

Tym czasem oni w ogóle nie próżnowali. Od samego przyjazdu zabarykadowali się w pokoju głównodowodzącego ekipą – Marcina M. i obmyślali w jaki sposób mogą przeprosić swoją panią psycholog. W pokoju panowała naprawdę gęsta i nerwowa atmosfera. Siatkarze włączyli wreszcie, swoje nieużywane od dłuższego czasu mózgi, a to groziło szybkim przegrzaniem, więc od dobrych kilku chwil waham się, czy nie wybrać numeru 112 na leżącym obok mnie LGiku. Już chyba widzę dymek unoszący się znad kopuły Nowakowskiego i Kurka.

- Musimy ją jakoś przeprosić – marudził Żygadło przechadzając się od kąta do kąta pokoju – przecież ona mi żyć nie da!

- Życie z ofochaną kobietą to marne życie – skwitował Ignaczak, który zapisał już całą podkładkę podwędzoną trenerowi  - do kitu z tym przepraszaniem – rzucił bloczkiem prawie nabijając guza rozłożonemu na podłodze Kubiakowi.

- A może być tak tradycyjnie? – Zibi poruszał w górę i w dół brwiami – wiecie kwiatki, formułka, czekoladki…

- Ma się tę wprawę – Kuraś klepną atakującego w plecy, aż mu pewnie płuca wybił, czy jak to się tam mówi.

- Pomyślmy chwilę jak kobieta – rzucił Jarosz przybierając dość dziwaczną pozę: biodro zarzucił w prawą stronę, klatkę piersiową wypiął do przodu, a usta złożył w dziubek. Tak, właśnie tak wygląda prawdziwa kobieta, według Jakuba Jarosza – jak damy jej czekoladki, to pomyśli, że chcemy ją utuczyć i zarzucić, że jest gruba czy coś…

- W sumie to masz rację – Żygadło podrapał się po głowie – może kwiatki wystarczą?

- „Wręczam Ci to ziele boś głupia jak ciele” – zacytował Winiarski, posyłając kolejny pomysł tam gdzie pieprz rośnie.

- Ona nigdy nam nie przebaczy… - załkał Piter siadając na parapecie z podciągniętymi pod podbródek kolanami.

- Nie radziłbym Ci tam siaaaa… - krzyknął Możdżon, ale było już za późno.

Piotrek leżał na podłodze pocierając obolałe biodro i ramię. To był niewątpliwie zamach na jego życie. Zamach dokonany zapewne przez żądnych zwycięstwa Brazylijczyków, którzy by osiągnąć medal są zdolni posunąć się do wszystkiego, nawet do zepsucia Bogu winnych parapetów.

Bo Piotrek się wykuruje, a po parapecie to chyba nic nie pozostało.

- Wiem! – Łukaszowi zapaliła się żółta lampka na głowie, a palec wskazujący podniósł ku sufitowi, jakbyśmy niby tam mieli zobaczyć to o czym myśli.. no sorry Ziomek, ale tam Twoich pomysłów nie wyświetlają – tylko musi sprężyć dupy!