ROZDZIAŁ 104

Po moich policzkach popłynęły całe strumienie łez. Siatkarze patrzyli na mnie przerażonym wzrokiem nie wiedząc o co chodzi. A ja płakałam jak głupia. Cieszyłam się. Kuba wybudził się ze śpiączki i już za kilka dni wróci do Rzeszowa. Popatrzyłam z uśmiechem na Łukasza i wtuliłam się w jego ramiona. Rozgrywający ciągle powtarzał swoje a nie mówiłem i przyciskał mnie do swojego torsu.

- Powie nam ktoś o co chodzi? – Kubiak ze skrzyżowanymi na wysokości klatki piersiowej rękami tupał nogą.

- Zrobiłaś telefonowy test i wyszło Ci, że jesteś w stanie błogosławionym? – jak widać plotka obiegła już resztę drużyny i nawet Zati przejął się moją ewentualną ciążą.

- Test telefonowy? Odbiło Ci już? – fuknął Jarski strzelając w potylicę naszego biednego Pawełka. Resztki inteligencji chyba już mu wyparowały.

Po tym jak powiedziałam reszcie o powrocie mojego brata huraoptymizm udzielił się też również im. Od nich także usłyszałam jeszcze więcej słów wsparcia i zapewnień, że od samego początku wiedzieli, że tak będzie.

Po chwili na sali nieoczekiwanie pojawiła się reprezentacja Brazylii, a z nimi przybyła również nasz rudowłosa Konstancja.

- Stęskniłam się za Wami Misiaczki – zapiszczała klepiąc Zibiego w tyłek.

Ohoho, ostro się zaczyna.

Atakujący uniósł brwi do góry i czym prędzej odsunął się na bezpieczną odległość od byłej fizjoterapeutki.

- Jak Wam beze mnie? Smutno? Nudno? No oczywiście, że tak! Zero jakichkolwiek atrakcji – wypuściła ze swojej jamy ustnej potok słów, które w ogóle nie trzymały się ani kupy, ani rzeczywistości – Ale ja Wam się muszę czymś pochwalić!

Znów po hali rozniósł się jej pisk odbijając się echem po grubych murach. Już po chwili podstawiała każdemu pod nos swój wielki pierścionek z brylantem.

- Och ten mój kochany Vissotto, tak bardzo mnie rozpieszcza – westchnęła poprawiając opadającą na czoło grzywkę – Planujemy ślub tuż po Igrzyskach Olimpijskich! Na brazylijskiej plaży, przy zachodzie słońca, a później będziemy wychowywać nasze dziecko – uśmiechnęła się gładząc dłonią swój brzuch.

- Jesteś w ciąży to tak jak… - urwał Piter widząc nasze złowrogie spojrzenia skierowane na jego osobę.

- My już chyba pójdziemy. Andrea pewnie czeka przed autokarem – oznajmił szybko Żygadło wymownie patrząc na resztę reprezentacji.

-  Miło było Cię znowu widzieć – dodał Ignaczak ciągnąc za ucho Nowakowskiego.

Przechodząc obok recepcji nasze oczy przykuły prostokątne kartki leżące na stoliku. Ulotki reklamowały oddalone o piętnaście kilometrów od Tampere lodowisko, a przynosząc bon promocyjny zamieszczony wewnątrz złożonej na pół kartki mogliśmy wypożyczyć łyżwy o połowę taniej. Bez większych narad i tworzenia rubryki plusów i minusów wymieniliśmy między sobą błyszczące spojrzenia i stworzyliśmy trzyosobowy komitet, który od razu poszedł załatwić wszystko ze sztabem.

- Zgodzili się! – ryknął Ignaczak, który jak zwykle był inicjatorem całego przedsięwzięcia. 

Takim oto sposobem zaraz po obiedzie wyruszyliśmy przydzielonym nam autobusem do małego miasteczka leżącego pod szczytem wysokich gór dziwnej nazwy, której nawet nie potrafię wypowiedzieć. Każdy ściskał w dłoni reklamę z recepcji, która pozwoli nam na wydanie mniejszej ilości forsy zmaterializowanej jako kilka cyferek na karcie od sponsora. Dość dużym wyzwaniem dla pań pracujących przy wypożyczaniu łyżew było znalezienie tak dużego rozmiaru dla ogromnych stóp naszych reprezentantów. Po długich poszukiwaniach na zapleczu magazynu udało im się odszukać rozmiary z przedziału 47-56 i mogliśmy w spokoju ściągać nasze sportowe obuwie. Czując pod stopami, a raczej ostrzem łyżwy tafle lodu od razu poczułam się jak mała dziewczynka kręcąca na rzeszowskim lodowisku koślawe piruety. W czasie jednej z zim miałam totalnego hopla na punkcie łyżwiarstwa figurowego. Miałam jakieś dziewięć lat i szukałam swojego miejsca na ziemi. Rodzice zapisali mnie nawet na specjalne lekcje, ale dość szybko mi się to znudziło. Później zamarzyłam sobie skakanie w dal i bieganie maratonów. Rodzice zawsze mnie wspierali i zapisywali na różne dodatkowe zajęcia i treningi. W końcu zamarzyłam sobie siatkarską karierę, która niestety nie zakończyła się zbytnio pomyślnie.

Jednak w tej chwili czułam się jak dziewięcioletnia dziewczynka z kucykami, która pod okiem panny Wit przemierza kolejne ósemki po lodzie co chwilę wykonując mniej lub bardziej skomplikowane figury. Po przejechaniu kilku okrążeni zaczęłam przypominać sobie wszystkie ułożenia łyżew i ciała potrzebne do wykonywania poszczególnych elementów starego jak świat układu. W głowie słyszałam takty instrumentalnej wersji piosenki, która towarzyszyła mi przez wszystkie treningi. Kolejno wykonywałam flipy axle, spirale i piruety. Na koniec ukłoniłam się, a słysząc brawa moje policzki lekko się zaczerwieniły. Uniosłam głowę do góry i rozejrzałam się dookoła. Siatkarze stali za bandami i z otwartymi ustami patrzyli jak do nich podjeżdżam.

- Skąd Ty tak? – wydusił Igła.

- W dzieciństwie dużo jeździłam – wzruszyłam ramionami odszukując w mojej torebce butelkę wody niegazowanej – Nie zamierzacie jeździć? – spojrzałam na nich z ukosa.

- Po tym co zobaczyliśmy nie chcemy się zbłaźnić – mruknął Kubiak mieląc między palcami skrawek swojej bluzy.

- Chłopaki nie przyjechaliśmy tutaj stać – pokiwałam z politowaniem głową, otwierając przed nimi furtkę. Z posępnymi minami wjechali na lodowisku, popełniając przy tym kilka mniejszych upadków lub potknięć.

Muszę przyznać, że patrzenie na ich poczynania było dość zabawne. Byli o niebo lepszymi siatkarzami niż łyżwiarzami. Bartman kilkakrotnie musiał zbierać swoje cztery litery z zimnego lodu, a Piter z Kosokiem nieustannie trzymali się band nie chcąc rozwijać skrzydeł. Zrobiłam im kilka zdjęć, aby mieć co pokazywać potomnym. Chciałam ponownie wejść na lód, ale zatrzymał mnie dźwięk dzownka wydobywającego się z mojego telefonu.

- Jestem w ciąży – zaraz po naciśnięciu zielonej słuchawki dobiegł do mnie zrozpaczony głos Aśki.

Boże, chyba w siatkarskim świecie rozwiązał się worek z napisem macierzyństwo.

- Przecież to wspaniała wiadomość! Asik dlaczego płaczesz?

- Przecież ja sobie nie poradzę. Bartek ciągle w wyjazdach… a jeśli… jeśli on mnie zostawi? Bo nie chce mieć dziecka? – panikowała przewidując najgorsze scenariusze.

- Nie martw się o to. Bartek będzie najlepszym ojcem na świecie – zaśmiałam się.

- Może i masz racje, ale on na przyszły sezon wyjeżdża do Rosji – i znów w głośniku było słychać tylko jej łkanie.

- Asia, musicie poważnie porozmawiać. Wtedy wszystko się wyjaśni – poleciłam jej.

- Masz rację. Zadzwonię do niego wieczorem jak sobie wszystko poukładam.

Zakończyłam połącznie i spojrzałam w stronę szalejących na lodowisku olbrzymów. Kurek dość nieporadnie przesuwał się po tafli lodu, co chwile łapiąc się barierek. Żygadle szło o wiele lepiej. Wyczuł, że na niego patrzę, dlatego podjechał do band i przechylając się przez nie sprzedał mi soczystego całusa.

Tak nagle zapragnęłam, aby wszystkie domysły Igły stały się prawdą.