ROZDZIAŁ 84.

Zarówno Brazylijczycy jak i Kanadyjczycy i Finowie pozostali w naszym kraju jeszcze jeden calutki dzień. I właśnie w ten bonusowy dzień wszystkie cztery reprezentacje, czterema autokarami, wybraliśmy się na wycieczkę krajoznawczą po naszej pięknej stolicy.

- Jakbym ja kurna w Krakowie nigdy nie był - mruknął zaspany Kosok usadawiając swoje pośladki na jednym z kilkunastu stojących wokół stołu krzeseł.

- Grzesiu, kochanieńki ja nie chce nic mówić, ale stolicę to nam już do Warszawy przenieśli jakiś czas temu - ziewnęłam wciskając widelec w dość gruby plaster żółtego sera.

Środkowy spalił buraka i niemrawo zaczął zjadać swoją wysokoenergetyczną owsiankę.

- Musicie się zapoznać, integrować - Ignaczak parodiował wypowiedź prezesa wymachując na wszystkie strony nożem - a pff niech się sam integruje, a nam spać da!

- Uwaga, uwaga - szepnął podekscytowany Winiarski, który wbiegając do stołówki prawie zaliczył bliskie spotkanie z podłogą - Vissi gangster łysa pała idzie.

Muszę Wam powiedzieć, że brazylijskiemu atakującemu do twarzy było w króciutkiej (bo jednak nie do końca wyzerowanej, no nie licząc kilku, wyglądających na wyrwane, kęp włosów) fryzurce.

Postanowiliśmy sprawiać pozory niezainteresowanych jego nowym image. Nie chcieliśmy zwracać na siebie uwagi, aby nie wyszło, że to my maczaliśmy w tym palce.

- Patrzcie jak mi to świetnie wyszło! – krzyknęła Konstancja pewnie budząc przy tym połowę Katowic.

- Cichaj! Bo zorientują się, że to my – Możdżonek ochłodził entuzjazm fizjoterapeutki.

Leadro obdarzył nas złowieszczym, ociekającym zemstą spojrzeniem. Aż mi ciarki po plecach przeszły… W błyskawicznym tempie, porównywalnym do czasu Usaina Bolta na 100 metrów, dokończyliśmy nasz posiłek i ulotniliśmy się ze stołówki. Równie szybko zapakowaliśmy nasze torby do autobusu, nie chcąc natknąć się na jednego z członków brazylijskiej reprezentacji.

- Zabiorę Cię na wakacje – mruknął Łukasz tym swoim seksownym głosem, gdy tylko usiedliśmy na naszych stałych, autokarowych miejscach.

- Że teraz? – zrobiłam bardzo popularną wśród naszych siatkarzy minę „WTF?”.

- Jak tylko zakończymy rozgrywki w Lidze Światowej mamy dostać kilka dni wolnego. Później znowu zaczynamy zapierniczać przed Olimpiadą – westchnął chwytając moją dłoń w swoją – to gdzie chcesz jechać?

- Słyszałem, że wybieracie się na wakacje!! – tak, to zdanie mogła wypowiedzieć tylko jedna osoba.

Wszędobylski, lubiący podsłuchiwać Igła wtrynił głowę między zagłówki naszych foteli.

- Planujemy – sprostował Łukasz posyłając mi przepraszające spojrzenie.

- No to może wybierzecie się ze mną? To znaczy ze mną i Iwonką. Zostawiamy dzieciarnie u dziadków i wybywamy na podbój Las Vegas – libero w zabawny sposób poruszył brwiami. 

- Krzysiu nie chcielibyśmy robić Wam kłopotów… - zaczęłam próbując jakoś wybrnąć z tej niekomfortowej sytuacji.

- Ależ to żaden kłopot! -  krzyknął uradowany Ignaczak niemalże podskakując na swoim siedzeniu – wieczorami będziemy chodzić do kasyna i  na balangi  - gdyby miał miejsce zapewne zacząłby tańczyć na środku autobusu.

- Krzysiu, nie zrozum nas źle, ale chcielibyśmy te wakacje spędzić razem, tylko we dwoje – rozgrywający przejął inicjatywę, chcąc jakoś delikatnie odwlec swojego przyjaciela od pomysłu, który nie był wcale, aż taki głupi – sęk tkwił w tym, że to nasze pierwsze, wspólne wakacje .

- Rozumiem, rozumiem – Krzysiu na szczęście nie zbytnio przejął się naszą odmową. I chwała Mu za to! – jakbyście nie znaleźli fajnego miejsca do nasza willa w lesie przecież stoi dla Was otworem.

- Krzysiek, jesteś genialny! – ucałowałam libero w policzek.

- I jak przystojny! – dodał sam zainteresowany. Skromność to przecież podstawowa cecha naszych siatkarzy.

W końcu po blisko półgodzinnym okupowaniu naszych siedzisk, do Poldka dotarł także i sztab szkoleniowy. Trener Anastasi popatrzył na nas lekko podejrzliwym wzrokiem, co wprowadziło pół autokaru w stan przedzawałowy. Miejmy nadzieję, że nie dowiedział się o nocnym wybryku swoich podopiecznych.

- Buongiorno – przywitał się w swoim rodowitym języku szeroko się przy tym uśmiechając.

Odetchnęliśmy z ulgą, czując się jak na razie bezpieczni w swoich skórach. Nie trwało to jednak długo. Andrea nieoczekiwanie wstał ze swojego miejsca i przespacerował się na koniec autobusu.

- Serce mi przyśpieszyło.. chyba potrzebuje kardiologa – szepnął Winiarski. Tak, Winiarski – pan największy żartowniś przestraszył się konsekwencji naszego szatańskiego planu.

- Wylecę z roboty – pisnęła przerażona Konstancja, która jakimś magicznym sposobem znalazła sobie miejsce koło Piotrusia.

- Proponuje taktykę: jeden za wszystkich, wszyscy za jednego – rzucił Zagumny, który miał dość duży wkład w wykonaniu całej akcji. Bez Niego nie zorganizowalibyśmy maszynki elektrycznej i nożyczek!

Wszyscy zgodnie pokiwaliśmy głowami, a gdy trener był już prawie koło nas każdy zajął się swoimi sprawami. Bartman czytał gazetę, co z tego, że trzymał magazyn do góry nogami. Kurek dziwnie usiadł na swoich siedzeniach, jakby chowając coś za plecami, a Jarosz włożył w uszy słuchawki, zapominając o podpięciu końcówki do odtwarzacza.

- Wiem, ze to Wy – szkoleniowiec wymierzył w całą ekipę palcem.

- Ale o co chodzi? – Igła wziął na siebie cały ciężar rozmowy z Włochem.

- Wy już przecież dobrze wiece o co chodzi.

- Nie mamy pojęcia – libero zgrywał totalnego idiotę.

- Christopher, to Wy urządziliście tak Vissotto! – AA podniósł głos zwracając na siebie uwagę reszty sztabu siedzącej na przedzie pojazdu.

Osz kurna, jego mać! No to mamy przerąbane.

- Należało mu się – prychnął Bartman.

- Ale ja tu nie przyszedłem dochodzić do tego czy mu się należało, czy nie – sprostował Anastasi – mieliście świetny pomysł, ale chcę zaznaczyć, że nie zamierzam tolerować takich zachowań. Więc, żeby mi się to już nie powtórzyło!

- Tak jest, szefie! – powiedzieliśmy zgodnie, a później wzrokiem odprowadziliśmy trenera do jego fotela.

- O ja pierdziu! Ale się strachu nażarłem – jęknął Piotrek, który przez całą rozmowę z Andreą był blady jak szpitalna ściana.

W końcu ruszyliśmy w podróż do stolicy naszego kraju, którą nie jest, jak to myślał Grzesiu, Kraków. W planie mieliśmy zwiedzanie typowych warszawskich zabytków, włączając w to oczywiście Zamek Królewski.

Wszystkich nurtowała jednak jedna, jedyna rzecz.

- Bartek, co Ty tam chowasz pod tymi swoimi ubraniami? – ciekawski Jarosz w końcu zadał przyjmującemu pytanie, które wszystkim chodziło po głowie.   

Dzisiaj taki misz-masz. Przepraszam, za to na górze.