ROZDZIAŁ 94.

Kocham Cię. Bo wiesz co tak naprawdę w Tobie jest cennego? Serce, którym się kierujesz, ono samo w sobie jest cenniejsze od wszystkich diamentów na świece zebranych razem.

Macie takie dni, w które chcecie korzystać z życia pełną piersią? Kiedy chcecie już od samego rana wyjść na dwór i po prostu cieszyć się chwilą? Dni, w których liczy się jedynie pełen stu procentowy chillout, słońce i zgrana ekipa.

I taki był też mój dzień.

Już od samego rana chodziłam z lustrzanką zawieszoną na szyi, kieszonkowym słowniczkiem polsko-portugalskim i przewodnikiem turystycznym.

- Co tak wietrzysz zęby? – zagaił Zbychu, gdy siedzieliśmy w stołówce i pochłanialiśmy nasze ulubione naleśniki z nutellą, to znaczy ja jadłam, a siatkarze patrzyli. Ach ta dieta.

- Bo jak sobie uzmysłowię, że dzisiaj musicie mnie się słuchać, to aż żal się nie uśmiechnąć.

- No Ty chyba sobie kpisz dziewczynko – siedzący po mojej prawicy Winiarski nonszalancko oparł się łokciem o oparcie mojego krzesełka, a następnie wyprostował swoje kilkumetrowe nogi kopiąc przy okazji Michałka Kubiaczka zasiadającego naprzeciw niego.

- Przepraszam Cię bardzo, chłopczyku – dobitnie podkreśliłam ostatnie ze słów – mam to na piśmie, podpisane przez samego Andreę!

Szybko wyszukałam kartkę papieru ukrytą gdzieś między zdjęciem Pomnika Chrystusa Odkupiciela,  a Pedra da Gavea.

Co z tego, że mamy godzinę 5:46 rano i co z tego, że przed nami rozciąga się wizja pięciu godzin w autokarze. Ważne, że podbijemy Rio!

- Nie lepiej było posiedzieć w hotelu… - mruknął Piter szurając nogami, aż w końcu zasiadł na swoim stałym miejscu i głośno ziewnął.

- A nie uważasz, że wylegiwanie się dupą do góry na Copacabana jest o wiele lepsze? – starałam się poruszać do góry brwiami, w taki sposób jak to robią zawodnicy, ale nie wyszło mi to najlepiej.

- A masz na sobie bikini? – Żygadło przepuścił mnie na siedzenie od okna.

Pokiwałam z politowaniem głową, po czym z niedużym impetem walnęłam przewodnikiem w jego głowę.

- Nie bije go po czaszce, bo będzie miał głupie dzieci. A chciałbym zauważyć, ze jego dzieci to też i Twoje dzieci – Możdżonek wygłosił to co miał wygłosić i zatopił wzrok w jakiejś najnowszej pozycji Wiedźmina.

- No widzisz? I teraz będziemy mieć głupie dzieci. Dzięki – naburmuszył się jak małe dziecko wykręcając na zewnątrz dolną wargę.

- Kto w ogóle powiedział, że ja chce mieć z Tobą dzieci? – prychnęłam poprawiając koszulkę, która wyszła mi ze spodenek.

- A nie chcesz? – Igła znów wsadził swoją wielką głowę w szparę pomiędzy oparciami foteli.

- No właśnie? – zawtórował mu Łukasz wlepiając we mnie te swoje wielkie oczy.

- Nie mów właśnie, bo Cię kura…- zaczął Jarosz, ale szybko mu przerwałam uciszając go gestem ręki.

Zachciało im się cytować wierszyki z przedszkola. I to niby mają być dorośli mężczyźni, którzy w domu mają żony i dzieci? No coś mi się nie wydaje.

- Więc co z tymi dziećmi? Bo chyba o tym mówiliśmy zanim Jakub chamsko nam przerwał!  - Krzysztof oparł ręce na zagłówkach i zmroził rudego atakującego swoim złowieszczym wzrokiem. Strach się bać!

- Kto mówił ten mówił – wyszczerzyłam się popychając naszego libero do tyłu.

- Wyganiacie mnie? – reprezentacyjny kurdupel chyba próbował wzbudzić w nas litość miną przed fazą rzewnego płaczu. Z nami takie numery nie przejdą, oj nie!

- Przepraszam, ale muszę przeprowadzić poważną rozmowę z moją dziewczyną – Żygadło puścił w jego kierunku perskie oko, po czym poprawił moje nogi leżące na jego kolanach.

Podłożyłam sobie pod głowę reprezentacyjną bluzę, po czym swobodnie oparłam się o szybę. Przez chwilę milczeliśmy wpatrując się głęboko w swoje oczy. Cóż za romantyczny moment, szkoda, żeby ktoś go popsuł.

- Kierowniczko! – dało się słyszeć głos Kurka, który za pewne zastąpił moje imię ksywką „kierowniczki”.

Rozgrywający głośno westchnął i wypuścił mnie z siedzenia, a ja podążyłam na przedostatni rząd, gdzie Bartek rozłożył się ze swoim laptopikiem.

- Co chcesz , matole? – prychnęłam siadając na jego wyciągniętych nogach.

- Co my w ogóle będziemy zwiedzać? A i wypraszam sobie! Ja żadnym matołem nie jestem cepie! – fuknął ściągając ze swoich odstających uszu słuchawki.

- W Rio będzie na nas czekać pani przewodnik – klasnęłam w dłonie – zobaczymy kilka budowli, a później The colours of my dreams are green, blue and yellow. I wanna feel the heat in Rio de Janeiro.  Copacabana beach. That's where I wanna go come fly away with me to Rio de Janeiro – zanuciłam fragment  wpadającej w ucho piosenki.

- Teraz już możesz się oddalić – wygonił mnie ruchem ręki i znów  zagłębił się w swoim wirtualnym świecie, za pewne konwersując ze swoją już żoną.

Wróciłam na swoje miejsce w duchu dziękując Stwórcy za klimatyzacje. Na dworze było co najmniej 40 stopni Celsjusza (!), a w autobusie czuło się ten powiem syberyjskiego powietrza.

- To co z tymi dziećmi? – Łukasz złapał mnie za rękę.

- Słońce najpierw wygraj Ligę Światową, później pogadamy o dzieciach – poklepałam go po policzku.

- Ale obiecujesz? – dopytywał.

Zależało mu. To było widać po jego ruchach i spojrzeniu. Bo przecież z oczu da się czytać jak z otwartej księgi.

- Obiecuję – musnęłam jego usta – a teraz Kierowniczka musi się zdrzemnąć. Dobranoc.

W czasie gdy Magda śniła za pewne o spokojnym wylegiwaniu się na piaszczystej plaży, gdzie słońce nagrzewałoby jej półnagie ciało, a coś takiego jak banda nieokrzesanych siatkarzy w ogóle by nie istniała, zawodnicy kombinowali jaki by tu wywinąć jej psikus. Żygadło nie chcąc ingerować w ich chore intrygi oddalił się na przód autobusu i siadając koło Gumy za pewne ustalali jakieś meczowe taktyki, czy coś w ten deseń. W tym samym momencie Winiarski z chirurgiczną precyzją, jak przystało na Profesora, wyjmował spod nóg dziewczyny jej plecak. Później poszło już z górki. W jednej z kieszeni odnaleźli kosmetyczkę i zaczęli z wypisaną na twarzach ciekawością przyglądać się poszczególnym kosmetyką.

- O! Widziałem jak to coś Iwona kiedyś wkładała sobie do oka – Igła zaczął obracać między palcami tusz do rzęs.

- To jest zbyt niebezpieczne – oznajmił Kubiak i i wyjął pęsetkę – a to co?

- Daj pokaże Ci – zaśmiał się Ruciak i zaczął wyrywać swojemu imiennikowi brwi.

- Kurwa! To boli! – syknął Dziku, ale szybko stłumił swoje jęki bólu, gdy dostał od Jarosza w piszczel.

- Wolę nie wiedzieć skąd wiesz do czego to służy – Piter aż wzdrygnął się na samą myśl o… no właśnie, wolę nawet nie mówić co nasz Pituś ma w tej swojej pustej główce.

- Kiedyś wszedłem do łazienki, a Justyna właśnie wyrywała sobie brwi. Myślałem na początku, że się samo okalecza – tłumaczył się Rucy, a przecież tylko winni się tłumaczą…

- Dobra panowie nie marnujmy czasu – Igła zatarł złowieszczo dłonie i wyjął z kosmetyczki czerwoną szminkę – to za tą pobudkę o piątej!

FACEBOOK - informacje o nowych rozdziałach

Nowy projekt.